Dialogi rodzinne Kuba:
- A my na plastyce rysujemy teraz portret!
- Oooo! I co, czyj portret rysujesz?
- Nie wiem.

Oglądamy prastare zdjęcia na blogu. Jacek:
- O jaa... Ale ja słodki jestem...


  ¶ 18:21 0 comments

  Mecz

Byliśmy na prawdziwym meczu! Na prawdziwym stadionie, tym z 36 roku ;-) A było to tak, że Hertha BSC patronowała jakiejś tam akcji w szkole, więc szkoła dostała bilety na mecz. Darmowe. No to poszliśmy, bo uznaliśmy, że drugiej okazji w życiu pewnie nie będzie - jakoś ubogo w kibiców w naszej rodzinie.


Fajnie było; Kuba próbował nawet coś z tego wszystkiego zrozumieć - ale nie bardzo mu szło, te wszystkie gwizdki i mnóstwo biegających facetów; bardzo się cieszył, jak Hannover strzelił bramkę - trzy bramki, ekhem - i bardzo był zawiedziony, kiedy mu mamusia wytłumaczyła, że to bardzo, bardzo niedobrze dla Herthy - no, w sumie jakoś się nie zafascynował futbolem ;-)





Jacek się świetnie bawił, bo przez cały czas on i Juri grali w karty.
Tata się nudził, bo na stadion nie wolno było wnosić dużych aparatów.
A mamusia bawiła się znakomicie!
Naprawdę, mogłabym chyba zostać kibicem. Mnie się podoba, kiedy kilkanaście tysięcy ludzi śpiewa tę samą piosenkę i tupią taki fajny rytm, poza tym ja piłkę w sumie dosyć lubię i nawet co nieco kumam... Ogólnie naprawdę fajne przeżycie, chociaż pieniędzy to bym pewnie na to nie wydała.  ¶ 07:05 0 comments

  Taka różnica Różnicę między synkami najlepiej widać na przykładzie zadań domowych ze szkoły. Zwłaszcza, że są to te same zadania z tych samych książek, lekko przesunięte w czasie (lekko, gdyż klasa Jacia, jak wiadomo, pcha dużo szybciej).
Kuba zadań przynosił - zwłaszcza na początku - sporo, bo chociaż nasza szkoła - jako całodzienna - nie może zadawać zadań do domu, to dzieci w weekendy muszą skończyć to, czego nie zdążyły na lekcjach. No a Kuba, który nudy i rutyny unika jak może, oczywiście często nie zdążał, więc przynosił i mordowaliśmy się z tym w domu.
Najgorsze były ule.
Ule to takie -- kratki -- z cyferkami, gdzie na dachu ula jest suma i trzeba dopisywać cyfry do kratek odpowiednio, żeby wyszła suma z dachu. Potworne, nudne, wykańczające zajęcie.
No i Jacuś ostatnio przyniósł ula.
Jacuś nie przynosi zadań do domu w ogóle, bo - fama głosi - na lekcjach pracuje najszybciej w klasie i raczej się nudzi, niż nie zdąża, więc nie ma czego nadrabiać. Ale ostatnio przyniósł  matematyczną kolorowankę - i ule - na którą pani L. było szkoda czasu w szkole (i nic dziwnego).
Pamiętna robienia tego zadania z Kubą mamusia pobladła lekko i zarządziła, żeby usiąść do tego od razu, bo to będzie trwało nie wiadomo ile i trzeba będzie robić przerwy i wogle. Jacuś nie prostestował i wyglądało to tak. Otworzył książkę, popatrzył na ule - dwa były -, westchnął ciężko, chwycił ołówek i wypełnił oba w czasie, który zajęło mu fizycznie wpisanie cyfr w kratki. Odłożył ołówek, popatrzył na kolorowankę, spytał "mogę włączyć muzykę, mama?", puścił sobie hip hop po czym - usiadł i pokolorował to gówno w pół godziny, a mamusia siedziała obok i strugała mu kredki.
Z Kubą wonczas robiliśmy to trzy dni ;-)  ¶ 07:04 1 comments

  Wiosna, idą zmiany

Maska Saurona

Hm, w zasadzie to chronologicznie chyba powinnam zacząć od Faschingu, bo jakoś przemknął... No więc na bal w szkole Jacek nie chciał się przebierać w ogóle, tzn. w końcu włożył Spidermana, ale jakoś tak zupełnie bez przekonania. Za to Kuba wymarzył sobie kostium Saurona, no więc tata mu zrobił z kartonu i czarnego spraya. Został najlepszym kostiumem! ...tak więc Kuba był szczęśliwy (i tata też) i z przebierankami aż do listopada mamy spokój :-)





Ale w tej chwili zajmujemy się zupełnie czym innym, mianowiciem odchudzaniem Kubełka.

Zaczęło się to już jakiś czas temu, kiedy Kubie wyrwało się, że go przezywają - bo Kuba nie skarży, tak pryncypialnie, i zawsze wszystkich lojalnie broni. Podpytywany regularnie Kuba przyznał, że tak, cały czas go wyzywają od grubasów, chociaż mówi, żeby tego nie robili. Mamusia z lekkim szałem powiedziała w końcu synkowi, żeby wziął i raz a porządnie przywalił przezywaczowi, coby się nogami nakrył, to może wtedy się uspokoi - i żeby powiedział, że mama mu kazała; biorę to na siebie. Na co Kuba powiedział tak: - Mama! Ja nie chcę skrzywdzać moich towarzyszy z klasy!
Na to już mama nie umiała odpowiedzieć, więc odpuściła - aż do zeszłego piątku, kiedy nastąpił Kryzys.
Przyszliśmy po Kubę na judo, jak zwykle, z Jaciem, troszkę wcześniej, żeby sobie popatrzeć. Kuba zbiegł z maty (!!!), padł mamusi na szyję i zaczął strasznie płakać, że on już więcej tu nie przyjdzie, że wszyscy się z niego śmieją, że go przezywają, że zawsze jest ostatni i że on już nie chce i nie może i nigdy niczego nie zje.
Mamusia dostała szału już na serio, bo oczywiście nie wszyscy go przezywają, tylko cholerny Maciuś, który podpuszcza resztę, i jest tak od samego początku w szkole, i mamusia po prostu nie znosi tego gnojka i najchętniej ciepnęła by nim o ścianę tak, żeby nie wstał!
Ale nie może.
No więc mamusia zastanowiła się rzetelnie i powiedziała Bubowi, że jest jeden jedyny sposób, żeby się gnojka pozbyć raz na zawsze, mianowicie - schudnąć. I zobaczymy, kto wtedy będzie parówa.
Kuba rzucił się na ten pomysł pazurami i zębami i prawdę mówiąc - szczęka nam opadła.

Przede wszystkim, zaczął biegać z tatą. W banku sobie nie wyobrażałam, że on (Kuba) w ogóle będzie potrafił biegać, tymczasem przychodzi mu to zupełnie bez wysiłku. Biegają też regularnie, codziennie, bez żadnego marudzenia, poganiania i przypominania.
Zakupiliśmy też rower i w weekend został uruchomiony - po pierwszej chwili grozy, kiedy mamie wydawało się, że Kuba zapomniał, jak się jeździ, wszystko jest w porządku i będziemy jeździć częściej.
Kuba został też zapisany na basen, na normalny kurs pływania z trenerem, żeby wreszcie się nauczyć i zrobić kartę pływacką (znaczy, po naszemu Seepferdchen).
Robią trening w domu, dwa razy w tygodniu.
I do tego wszystkiego pilnujemy niskokalorycznej, zbilansowanej diety.
I to działa!
Ale zdjęcie "po" będzie dopiero, kiedy osiągniemy spektakularny efekt :-)  ¶ 06:44 0 comments